زخم‌های جراحی در اثر شکافته شدن پوست در هنگام عمل جراحی به وجود می‌آیند. این زخم معمولاً به‌وسیله تیغ جراحی و با برش پوست به وجود می‌آید. زخم جراحی می‌تواند نتیجه تخلیه یک عضو نیز باشد. زخم‌های جراحی با توجه به نوع عمل دارای اندازه‌های متفاوتی هستند و معمولاً با بخیه بسته میشوند. شما می‌توانید با توجه به نوع عمل خود به سراغ مقالات زخم جراحی رفته و ببینید که برای بهبود این دسته از زخم‌ها لازم است تا چه کارهایی انجام دهید. مقالات موجود در تریتا با ظرافت تمام توسط متخصصین زخم نگارش میشوند.
این دسته از زخم‌ها را به چهار کلاس دسته‌بندی تقسیم می‌کنند:
به دسته‌ای از زخم‌های جراحی که تمیز بوده و هیچ علامتی از عفونت یا التهاب ندارند، زخم کلاس یک می‌گویند.
زخم جراحی که در آن مجاری تنفسی، گوارشی، تناسلی یا ادراری تحت شرایط کنترل شده و بدون آلودگی غیر معمول قرار می‌گیرند. اگر شواهدی از عفونت یا مشکل در تکنیک جراحی ایجاد نشود، عمل‌های مربوط به مجرای صفراوی، آپاندیس، واژن و اوروفارنکس در این دسته قرار می‌گیرند.
زخم های باز، تازه و زخم‌هایی که به طور تصادفی رخ می‌دهند، در این دسته قرار می‌گیرند. به‌علاوه، جراحی‌هایی با شرایط زیر در این دسته قرار می‌گیرند:
زخم‌های تروماتیک قدیمی که بافت مرده به جا گذاشته‌اند و زخم‌هایی که شامل عفونت بالینی موجود یا پارگی احشاء هستند. این تعریف نشان می‌دهد که ارگانیسم‌های ایجاد کننده عفونت پس از جراحی، قبل از عمل در محیط وجود داشته‌اند.
