کشت زخم باکتریایی چیست ؟

کشت ها و کشت زخم باکتریایی

هدف از کشت، شناسایی عفونت و باکتری های (گرم مثبت، گرم منفی و بی هوازی) موجود در زخم براساس یافته های کشت است.

کشت زخم نیاز به دو مرحله دارد.

اولین گام، گرفتن نمونه از زخم است. مرحله ی دوم، شامل روش های آزمایشگاهی مورد استفاده برای رشد، شناسایی و تعیین کمیت میکروارگانیسم هاست.

مسئول بخش اول درمانگران هستند و باید از فرایندهای آزمایشگاهی موجود در بخش دوم آگاه باشند تا نمونه زخم مناسبی را گرفته و به طور موثر به آزمایشگاه منتقل کنند.

سه نوع معمول ازنمونه های زخم عبارتنداز:

• بافت زخم
• مایعاتی که با سرنگ از زخم برداشته شده
• سواب ها

روش بیوپسی در کشت زخم:

روش بیوپسی بافت شامل برداشتن یک تکه از بافت زنده با چاقوی جراحی یا پانچ بیوپسی است. نمونه های بافت زخم باید از بافت زنده باشند.

آسپیراسیون در کشت زخم:

مایع را از طریق واردکردن چندین سوزن گیج22 دربافت اطراف زخم بدست می آورند. ممکن است بهترین تکنیک برای جمع آوری نمونه در زمانی باشد که مجموعه های کانونی مایع بافتی یا تشکیل آبسه درنزدیکی زخم وجود داشته باشد.

سواب در کشت زخم:

عملی ترین و دردسترس ترین روش برای تهیه نمونه زخم، کشت سواب است. از آنجایی که این روش فقط از میکروارگانیسم های سطح زخم (برخلاف ارگانیسم های داخل بافت) نمونه برداری می کند، بسیاری براین باورند که معیاری برای وجود عفونت محسوب نمی شود. تکنیک های استفاده از سواب که مورد استفاده قرار میگیرند یا دراظهارات مورد حمایت قرار می گیرند(سواب هایی از ترشح زخم) سواب هایی هستند که با استفاده از ضربه Z روی کل بستر زخم گرفته می شوند.

توصیه می شود قبل از تهیه سواب به منظور جداسازی میکروارگانیسم های بافت زخم و میکروارگانیسم های مرتبط با ترشح، زخم را تمیز کنید. همچنین مرطوب کردن سواب با نرمال سالین نیز پیشنهاد شده است.

کشت زخم باکتریایی، تکنیک لوین شامل چرخاندن سواب برروی منطقه ای با وسعت 1 سانتی متر مربع، بافشار کافی برای دریافت مایع ازداخل بافت زخم است. ازنظر تئوری، این روش بهترین تکنیک برای سواب زدن زخم است، مشروط بر اینکه زخم ابتدا تمیز شود و ناحیه نمونه برداری شده روی بافت زنده باشد، نه بافت نکروز یا اسکار.

آنالیز نمونه ها و کشت ها:

روش های آزمایشگاهی برای آنالیزمیکروبیولوژیکی نمونه های زخم شامل جداسازی وشناسایی میکروارگانیسم ها به تنهایی یا درترکیب با میکروارگانیسم های دیگر است. اگر که جداسازی و شناسایی به تنهایی انجام شود کشت کیفی و وفتی که در ارتباط با کمی سازی انجام شود کشت کمی نامیده می شود.

کشت زخم باکتریایی و کشت های کمی (quantitative cultures)

علاوه بر تعداد میکروارگانیسم های موجود اطلاعاتی را درمورد نوع آنها ارائه می دهند که معمولا به صورت تعداد در هرگرم بافت، میلیمتر مایع بیان می شود.تعداد میکروارگانیسم های موجود اطلاعاتی را درمورد سرعت تکثیر نیز فراهم می کند. بنابراین کشت های کمی سومین عنصر کلیدی عفونت زخم را به طور کامل تر از کشت های کیفی ارائه می کنند.

کشت زخم باکتریایی و کشت های کیفی (Qualitative cultures)

بازیابی، جداسازی و شناسایی میکروارگانیسم ها برای شناسایی عفونت زخم به دنبال توسعه ی ضد میکروبی های خاص ،پس از جنگ جهانی اول اهمیت پیداکرد. با این تعریف، ارگانیسمی که در بافت زخم وجود دارد نشان دهنده ی عفونت است. توجه به این نکته مهم است که این معیار (CDC) نشان می دهد که جداسازی ارگانیسم ها باید از داخل بافت یا مایع بافتی باشد، نه از سطح زخم.

CDC عفونت زخم فشاری را به عنوان وجود دو مورد از یافته های بالینی زیرتعریف می کند:

• قرمزی،حساسیت یا تورم لبه های زخم
• ارگانیسم های جداشده ازآسپیراسیون با سوزن، بیوپسی بافت یا کشت خون.
• علائم ونشانه های بالینی عفونت باید همراه با جداسازی ارگانیسمی که عامل بیماری است باشد.
• زخم های حاد اغلب حاوی فلور پوستی مانند استافیلوکوک ها و دیفتروئیدها هستند.

زخم های مزمن با محیط متمایز خود، اغلب نسبت به زخم های حاد حاوی تعداد و انواع بیشتری از میکروارگانیسم ها هستند. این زخم ها دارای مقادیر زیادی اگزودا، بافت نکروزه و اسکار، سطح وسیع شکاف ها و شکاف های عمیق مناسب برای انواع گونه های میکروبی هستند. آزمایش ها نشان داده اندکه زخم های مزمن حاوی میکروارگانیسم های بی هوازی و انواع دیگرمیکروارگانیسم ها بوده اند.

ارگانیسم های رایج جداشده از زخم های مزمن عبارتنداز:Escherichia coli،Proteus mirabilis، گونه های استرپتوکوک، استافیلوکوک، سودوموناس،  Corynebacterium وگونه های Bacteroide.

داده های محدود نشان می دهد که وجود  Pseudomonas aeruginosa، P mirabilisوBacteroide وسایر کوکسی های بی هوازی از بهبود زخم های مزمن جلوگیری می کنند. هم چنین وجود استا فیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) درزخم های مزمن مشکلاتی را برای کنترل عفونت در محیط های مراقبت بهداشتی ایجاد می کند. وجود استرپتوکوک های بتا همولیتیک به عنوان یک تهدید قابل توجه در زخم های مزمن درسطوح کمتر از 105 ارگانیسم درهرگرم از بافت درنظرگرفته می شود.

کشت های کیفی از نمونه های سواب به دست آمده با استفاده از تکنیک لوین با کشت های کیفی نمونه های بافتی مطابقت بالایی دارند.

همچنین ببینید: بررسی علت توقف درمان زخم یا کندی روند بهبود آن ها

کشت زخم باکتریایی و کشت های کمی (Quantitative cultures)

فرانسوی  ها درجنگ جهانی اول اولین کسانی بودند که مدیریت زخم را بر اساس  تعداد ارگانیسم های موجود استوار کردند. سپسیس در دهه 1960 مورد توجه قرارگرفت. کریزیک ودیویس دریافتند که سپسیس کشنده با کشت خونی بیشتر از 106 یا 107 ارگانیسم درهرگرم بافت یا میلی لیترخون مرتبط است. همچنین این محققان نشان دادند که که سپسیس کشنده زخم با تعداد باکتری های موجود درزخم مرتبط است. علاوه براین،  Noyes وهمکارانش دریافتند که ترشحات زخم با بیش از 106 باکتری در میلی لیتربا عفونت تهاجمی مرتبط است.واحد تحقیقات جراحی ارتش ایالات متحده مطالعاتی را ارائه کرد که نشان داد سپسیس زخم سوختگی با سطوح باکتریایی بیش از 105 باکتری درهر گرم بافت مرتبط است.

کشت زخم باکتریایی، این مطالعات همراه با یافته های قبلی مبنی بر اینکه زخم های تمیز حاوی میکروارگانیسم ها هستند،پایه ای را فراهم کردند که از آنجا،کشت کمی به عنوان روشی برای تشخیص عفونت اضافه شد.

در زخم های فشاری کشت کمی را به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص عفونت پذیرفته اند. بیش از 105 ارگانیسم درهرگرم بافت، میلی لیتر مایع یا سواب توسط بسیاری به عنوان ارزش حیاتی برای تشخیص عفونت زخم پذیرفته شده است.

اگرچه در منابع بیشتر از 105 – 100,0001 یا 1,000,00086 ارگانیسم در هر گرم بافت- را به عنوان بحرانی تعریف کرده اند.

به طور خلاصه:

شناسایی عفونت زخم مبهم و نامشخص است. نظارت بر زخم ها از نظر علائم ونشانه های بالینی عفونت یکی از اجزای مهم ارزیابی زخم است.

کشت زخم باکتریایی، شاخص های التهاب، نشانگرهای مهمی در زخم های حاد مانند SSI ها هستند. بااین حال ، ممکن است علائم و نشانه های مرتبط با التهاب دربرخی از بیماران مبتلا به زخم های حاد یا مزمن وجود نداشته باشد.

زخم های مشکوک به عفونت،به ویزه آنهایی که دیرتر بهبودی دارند،اغلب برای تائید تشخیص کشت داده می شوند.

هرچند کشت های کیفی در کشت زخم باکتریایی؛ اطلاعات مفیدی را -در زخم هایی که علائم بالینی آشکار عفونت را نشان می دهند- ارائه می دهند،ممکن است درصورت عدم وجود علائم ونشانه ها درتشخیص عفونت مفید نباشند.مگراینکه پاتوژن های خاصی جدا شوند.

درغیاب علائم ونشانه های بالینی،کشت های کمی(Quantitative cultures) روش استاندارد طلایی برای تشخیص عفونت موضعی زخم است.